Gisteravond van ik nog lang aan het puzzelen geweest met een route door de omgeving. In de eerste plaats de lengte en daarnaast de hoogte die overbrugt moet worden. Met dat laatste heb ik geen ervaring. Zo weet ik ook niet of mijn fiets geschikt is om daarmee de heuvels in te gaan. De wegen zijn vooral gravelwegen, gezien het feit dat ik in een Weekendje Ermelo al twee keer hard onderuitgegaan was had ik in de planning al een beetje de kriebels.

Uiteindelijk een route van 83 km die de eerste 26 km redelijk de hoogte in ging en bij km 51 weer een aardige bult had maar verder redelijk vlak leek.

De avond ging in elk geval met voorbereiden voorbij en uiteraard met Isabel, app en mail.

Lotte ging haar eigen dingen doen vandaag dus ik heb ontbeten op mijn kamer en dacht dat het zondag was. Vol spanning zat ik te wachten op de internetdienst maar er kwam maar niks…ik had even het gevoel dat Apple me belazerde maar het bleek toch echt zaterdag te zijn…

Dus ‘het pak’ maar weer uit en de fietskleren aan en wegwezen. Het was prachtig weer, zonovergoten en niet te warm.

Het is me wel vaker opgevallen dat rond dorpen en vooral erin de fiets- wandelpaden zo steil zijn dat je lopend en fietsend in je eigen dorp zwaar ontmoedigd wordt om actief te zijn….Vanuit huis ging ik in de eerste 5km al helemaal stuk…heb even gedacht dat het een dom plan was om überhaupt te willen fietsen…maar goed wat vertel je dan vanavond in je reisverhalen…

Buiten het dorp ging het dan ook al snel veel beter. De route had 1777 meter aan stijgen en dalen. De eerste bult lag qua hoogtepunt op 26km. Over gravelpaden (gelukkig had ik m’n banden gewisseld) door de bossen omhoog. Overal kwam ik schapen met bellen om hun nek tegen, die beesten zijn knap eigenwijs, ik er redelijk omheen geslalomd. Naar beneden was dat best wel eng, ik ben geen fan van gravel en schapen…

Ondanks dat ik m’n banden gewisseld heb heb ik toch weer een verkeerde binnenband. Het lijkt wel of er een grote bal in de band zit want als ik met een gangetje van 45km naar beneden deed ik voor mijn gevoel een rit als op een rodeo bull. Voor de volgende rit moet dat wel klaar.

Op 51km stond een pelgrimsbank met drie jerrycans water erop. Ik sprong direct van m’n fiets want m’n water was al lang op en ik was zo stom geweest om mijn energie-repen te vergeten….dit keer geen wc-papier (je weet maar nooit) vergeten. Als je het eten vergeet moet je het of onderweg kunnen kopen of je krijgt een honger-klopoftewel niet meer vooruit te branden…Heerlijk in het zonnetje op ‘het dak van Lillehammer’ genieten van het uitzicht en het geluk van water in je bidon.

De laatste dertig kilometer zouden volgens planning alleen maar naar beneden gaan….helaas het ging soms heel hard maar oh wat ben ik ook een hoop vals plat tegengekomen. Niet getreurd rijdend langs het meer was er veel te zien…prachtige huizen, mooie vergezichten het kon wat dat betreft het Como-meer zijn al zou ik het daar niet in m’n hoofd halen om te gaan fietsen. Italianen zijn bloedlinke chauffeurs.

2km voor de eindstreep was er een fata morgana….een pompstation waar ze ijsjes en cola verkochten. Ik heb nog nooit zo genoten.

Thuis gekomen eindelijk kennisgemaakt met de eigenaresse van de Air B&B…wel zo fijn, loop je net even iets vrijer door het huis.

Douchen, appen met Lotte, ze had eigen plannen dus het dorp ingelopen en ergens Chinees gegeten. Het was goed en ik wilde de complimenten aan de kok overbrengen….met dat ik dat tegen de dame zei merkte ik m’n fout, ze verblikte of verbloosde niet…wel hoorde ik in de keuken iemand heel hard lachen…dusss dat heb ik geprobeerd recht te zetten. De dame zei dat ze me evengoed wel begrepen had.

Na een rondje Lillehammer en een bezoek aan het plantsoen en begraafplaats weer richting de kamer gegaan.

Morgen dus wel zondag, dienst luisteren en brunchen met Lotte. Ze moet zondagochtend om 11:45 op school zijn voor haar programma. Tussendoor maak ik me klaar voor het backpacken.

De dame van de Air B&B vond dat ik een anderhalf uur naar het Noorden moest gaan omdat daar veel meer bergen waren….iedereen zijn eigen uitdaging. Ik hoop dat het wandelen, drie dagen, in de heuvels met 20 kilo me goed afgaat. Wat nu niet is kan nog komen.

Een erg ‘ik’ verhaal vandaag…sorry…morgen hoop ik een ander verhaal te kunnen vertellen.

Voor nu welterusten.